u predmetu

ISLAMSKA ZAJEDNICA U BOSNI I HERCEGOVINI 
protiv REPUBLIKE SRPSKE
(Predmet br. CH/98/1062)

ČINJENIČNO STANJE

Zamlaz džamija, Riječanska džamija i Divič džamija u Zvorniku, Republika Srpska, srušene su 1992. godine. Nakon stupanja na snagu Dejtonskog sporazuma groblje koje je ostalo na lokaciji Zamlaz džamije je uklonjeno, a na toj lokaciji je izgrađena višespratnica. Riječanska lokacija se bespravno koristi kao pijaca i parking. Na Divič lokaciji podignuta je srpska Pravoslavna crkva 1998. godine i pored toga što je lokacija zavedena u zemljišnu knjigu kao imovina podnosioca prijave i iako ne postoji građevinska dozvola za nju. Podnosilac prijave je ovim spriječen da koristi ove lokacije.

Podnosilac prijave se žali da tužena Strana krši njena prava po članu 9 Evropske konvencije o ljudskim pravima (pravo na vjeroispovijest) i članu 1 Protokola br. 1 Konvencije (pravo na imovinu) time što srpečava podnosioca prijave da koristi lokacije i da rekonstruiše džamije. Prijava, posebno postavlja pitanje da li su podnosilac prijave i njeni članovi diskriminisani u uživanju prava zagarantovanih pomenutim odredbama.

NALAZI DOMA

Član 9 Evropske konvencije o ljudskim pravima
Dom je smatrao da gore pomenuto korištenje predmetnih lokacija sprečava podnosioca prijave da ih koristi za vjerske aktivnosti. Nije našao nikakvo opravdanje za ovo uplitanje u pravo podnosioca prijave na slobodu vjeroispovijesti prema članu 9 Konvnecije i, prema tome, je izjavio da postoji povreda ovog prava.

Član 1 Protokola br. 1 uz Konvenciju
U vezi sa lokacijom Zamlaz, Dom je smatrao da uklanjanje groblja i izgradnja višespratnice u bitnom mjeri znači uplitanje u imovinu podnosioca prijave. Što se tiče Divič džamije, Dom je smatrao da izgradnja srpske Pravoslavne crkve na ovoj lokaciji znači isto tako bitno uplitanje u uživanje prava na imovinu podnosioca prijave. Obje radnje su predstavljale "opsežno i definitivno zauzimanje predmetnog zemljišta na kome podnosilac prijave ima prioritetno pravo korištenja". Pošto tužena strana nije formalno lišila podnosioca prijave njegovih prava, Dom je smatrao da je ona uključena u de facto lišavanje imovine podnosioca prijave. Štaviše, Dom je izjavio da propuštanje tužene Strane da spriječi sadašnje stanovnike Zvornika da koriste Riječansku lokaciju djelimično kao parking a djelimično kao pijacu, bez sumnje onemogućava podnosioca prijave da tu lokaciju koristi za obnovu svoje džamije. To "predstavlja uplitanje u opšti princip mirnog uživanja imovine". Dom je našao da se sva gore pomenuta uplitanja ne mogu smatrati kao da su u skladu sa javnim interesom pošto su zasnovana na diskriminatorskim osnovama pa je prema tome ustanovljena povreda prava podnosioca prijave na mirno uživanje imovine po članu 1 Protokola br. 1 uz Konvenciju.

Diskriminacija
Dom je takođe našao diskriminaciju u uživanju gore pomenutih odredbi.

PRAVNI LIJEKOVI

Dom je naredio Republici Srpskoj da dodijeli, u roku od 6 mjeseci, uz konsultaciju sa Islamskom zajednicom, i samo za njene potrebe, odgovarajuću građevinsku lokaciju u gradu Zvorniku; da dozvoli, po zahtjevu Islamske zajednice, izgradnju džamije kojom bi se zamijenila ranija Zamlaz džamija. U vezi sa Riječanskom lokacijom Dom je naredio tuženoj strani da u roku od 3 mjeseca po prijemu zahtjeva Islamske zajednice za tu svrhu, izda potrebnu dozvolu za ponovnu izgradnju Riječanske džamije na lokaciji na kojoj je ranije bila; da u roku od mjesec dana ukloni sve pijačne tezge i da prestane sa korištenjem te lokacije kao parking prostora te da ne dozvoli da se ta lokacija više koristi za bilo koje svrhe kojima se utiče na ili upliće u prava Islamske zajednice. Što se tiče Divič lokacije tuženoj strani je naređeno da, u roku od 6 mjeseci, uz konsultaciju sa Islamskom zajednicom, i samo za njene potrebe, dodijeli odgovarajuću građevinsku lokaciju u blizini lokacije bivše Divič džamije i da dozvoli, po zahtjevu Islamske zajednice, izgradnju džamije kojom bi se zamijenila ranija Divič džamija.

Uz to, Dom je naredio tuženoj Strani da plati podnosiocu prijave, kao novčanu kompenzaciju za pretrpljenu moralnu štetu nakon 14. decembra 1995. godine u vezi sa svim predmetnim lokacijama 10.000 KM.

Gospoda Deković i Popović su priložili mišljenje o neslaganju sa odlukom.

Odluka je uručena 9. novembra 2000. godine.